1 Ιαν 2022

Μέγας Βασίλειος: Ο κορυφαίος Πατέρας της Εκκλησίας μας

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
     Τόσο η ιστορία όσο η Εκκλησία υπήρξαν φειδωλές στον χαρακτηρισμό του «Μεγάλου». Ελάχιστοι έλαβαν τον τίτλο «Μέγας». Ένας από αυτούς υπήρξε ο κορυφαίος άγιος της Εκκλησίας μας Μέγας Βασίλειος, ο οποίος έλαβε επάξια αυτόν τον τίτλο, διότι σφράγισε με την προσωπικότητά του την ιστορία σε μια από τις κρισιμότερες ιστορικές φάσεις της ανθρωπότητας.
      Γεννήθηκε το 330 στη Νεοκαισάρεια του Πόντου. Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν ονομαστός ρήτορας της περιοχής και η μητέρα του Εμμέλεια ήταν απόγονος αριστοκρατικής ρωμαϊκής οικογένειας. Ήταν ένθερμοι Χριστιανοί. Σπουδαίο ρόλο στη ζωή του έπαιξε η γιαγιά του Μακρίνα, η οποία υπήρξε μαθήτρια του αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας. Αυτή τον μύησε στην χριστιανική ευσέβεια. Στην οικογένεια υπήρχαν άλλα οκτώ παιδιά, τα περισσότερα είχαν αφιερωθεί στη διακονία της Εκκλησίας (Γρηγόριος Νύσσης, ασκητής Ναυκράτιος, μοναχή Μακρίνα, Πέτρος επίσκοπος Σεβάστειας).
        Οι ευκατάστατοι γονείς τους φρόντισαν να δώσουν στα παιδιά τους, εκτός από την ευσέβεια και σπουδαία μόρφωση. Ο Βασίλειος διδάχτηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του. Στη συνέχεια πήγε για σπουδές στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και ακολούθως στην Κωνσταντινούπολη. Το 351έφτασε στην Αθήνα για να τελειοποιήσει τις σπουδές του στη γεωμετρία, την αστρονομία, την φιλοσοφία, την ρητορική, την ιατρική και την γραμματική. 

Οι σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια ως το 355. Εκεί συνδέθηκε με αδελφική φιλία με τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό και τον Ιουλιανό, τον μετέπειτα αυτοκράτορα. Διέφερε από όλους τους άλλους φοιτητές για τις αρετές του και την αυστηρή ασκητική ζωή του. Λέγεται πως ο καθηγητής του Εύβουλος εντυπωσιάστηκε από αυτόν και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Μαζί με το Γρηγόριο είχαν ιδρύσει στην κατείδωλη Αθήνα χριστιανικό φοιτητικό όμιλο και είχαν σημαντική ιεραποστολική δράση.
      Το 356 επέστρεψε στη Νεοκαισάρεια και άσκησε για λίγο το επικερδές επάγγελμα του δικηγόρου και του δασκάλου της ρητορικής. Το 358, ύστερα από το θάνατο του αδελφού του Ναυκράτιου και την παρότρυνση της αδελφής του Μακρίνας, αφού έλαβε το Άγιο Βάπτισμα, αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοναχική ζωή και να αφιερωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας. Αφού μοίρασε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στους φτωχούς και στην Εκκλησία, ξεκίνησε μεγάλη περιοδεία σε ονομαστά μοναστικά κέντρα της Μ. Ασίας, Συρίας, Αιγύπτου και Μεσοποταμίας για να γνωρίσει αγίους ασκητές και να μυηθεί στην αληθινή μοναχική ζωή.  Το 360 αποσύρθηκε μαζί με τον φίλο του Γρηγόριο Ναζιανζηνό σε ερημητήριο στον Πόντο, στις όχθες του Ίρη ποταμού να μονάσουν. Εκεί έμεινε ως το 363 προσευχόμενος και συγγράφοντας τα σημαντικότερα έργα του και μαζί τους περίφημους «Κανονισμούς δια τον μοναχικόν βίον», οι οποίοι έγιναν ο οδηγός του κατοπινού κοινοβιακού μοναχισμού.
      Η φήμη της αγιότητάς του έφτασε ως την Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο επίσκοπος Ευσέβιος τον κάλεσε και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Ο Βασίλειος επέδειξε τεράστια ποιμαντική και φιλανθρωπική δράση. Κατά τον φοβερό λιμό του 367-368 έσωσε από βέβαιο θάνατο όλους τους φτωχούς της ευρύτερης περιοχής της Καισάρειας. Το 370, όταν πέθανε ο Ευσέβιος και κατ’ επιταγή του λαού, εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος Καισαρείας. Ως επίσκοπος πλέον ο Βασίλειος, εγκαινιάζει ένα κολοσσιαίων διαστάσεων ποιμαντικό και κοινωνικό έργο. Ανέλαβε δράση κατά των αιρετικών αρειανών, οι οποίοι είχαν την υποστήριξη του αρειανόφρονα αυτοκράτορα Ουάλη. Αντιμετώπισε με σθένος και αποτελεσματικότητα την απόπειρα του Ουάλη  και των ομοφρόνων του, να επιβάλουν στην επισκοπή του τον αιρετικό αρειανισμό. Παράλληλα καθάρισε την Εκκλησία από αναξίους κληρικούς.
       Αξιοθαύμαστο και πρωτόγνωρο για την εποχή του υπήρξε το κοινωνικό έργο του. Ίδρυσε την περίφημη «Βασιλειάδα», ένα τεράστιο συγκρότημα ευποιΐας, το οποίο περιλάμβανε νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, πτωχοκομείο, επαγγελματικές σχολές, κλπ. Μέσα σε αυτό έβρισκαν καταφύγιο και βοήθεια χιλιάδες άνθρωποι, ανεξάρτητα αν ήταν ή όχι Χριστιανοί. Πλήθος εθελοντών προσέφεραν τις υπηρεσίες τους και ανάμεσά τους ο άγιος Επίσκοπος Βασίλειος, εργαζόταν ως ιατρός. 
       Τιτάνιο υπήρξε επίσης και το συγγραφικό του έργο. Υπήρξε δεινός θεολόγος και μέγας συγγραφέας, του οποίου το έργο αποτελεί μέχρι σήμερα πρωτοπόρο. Τα έργα του διακρίνονται σε δογματικά, θεολογικά, ερμηνευτικά, επιστολές κλπ. Ένα από τα γνωστότερα έργα του υπήρξε η «Ερμηνεία εις την Εξαήμερον», στην οποία είναι αποτυπωμένη η σπάνια ευρυμάθειά του. Γνωστό επίσης έργο του είναι η ομώνυμή του «Θεία Λειτουργία», η οποία τελείται δέκα φορές το χρόνο (τις πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, την παραμονή των Χριστουγέννων, την παραμονή των Φώτων, την Μ. Πέμπτη, το Μ. Σάββατο και την 1η Ιανουαρίου). Τα πολυπληθή θεολογικά έργα του ιερού Πατρός αποτελούν για την Εκκλησία και την κατοπινή θεολογική επιστήμη, ανεκτίμητη παρακαταθήκη.
         Η αυστηρή ασκητική ζωή του και η εξαντλητική του εργασία κλόνισαν σοβαρά την εύθραυστη υγεία του. Στις 31 Δεκεμβρίου του 379 πέθανε σε ηλικία μόλις 49 ετών. Η κηδεία του έγινε την 1η Ιανουαρίου του 380, με τη συμμετοχή αμέτρητου πλήθους Χριστιανών, εθνικών και Ιουδαίων, οι οποίοι θρηνούσαν απαρηγόρητοι για τον χαμό του μεγάλου Ιεράρχη και προστάτη τους. Η μνήμη του εορτάζεται την 1η Ιανουαρίου.
        Ο Μ. Βασίλειος ανήκει στους μεγάλους άνδρες της ιστορίας. Έζησε σε μια εποχή που ο παλιός ειδωλολατρικός κόσμος έδυε οριστικά και ένας νέος κόσμος, ο χριστιανικός ανέτειλε. Αυτός, μαζί με τους άλλους μεγάλους Πατέρες του 4ου μ. Χ. αιώνα, υπήρξε ένας από τους φορείς αυτού του νέου κόσμου. Και ακόμη περισσότερο: ο μεγάλος αυτός άνδρας, συνέβαλε καθοριστικά στην ομαλή μετάβαση στην νέα πολιτισμική πραγματικότητα.
Αξιολόγησε με θαυμαστό τρόπο τα θετικά στοιχεία του αρχαίου κόσμου, τα οποία ενέταξε στη νέα πίστη και στον νέο αναδυόμενο χριστιανικό πολιτισμό. Χρησιμοποίησε με καταπληκτική δεξιότητα την αρχαιοελληνική φιλοσοφική σκέψη και τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας, μέσω των οποίων εξέφρασε τις αιώνιες και σώζουσες αλήθειες της Θείας Αποκαλύψεως. Υπήρξε, τέλος, ο κατ’ εξοχήν θεοφόρος Πατέρας της Εκκλησίας, ο οποίος κατέστησε την χριστιανική πίστη τρόπο ζωής και πολιτείας και τους πιστούς αληθινό «βασίλειον ιεράτευμα», όπως ψάλλουμε στο απολυτίκιο της εορτής του!                     

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο μεγας Βασιλειος θεολογει το προσωπο του Θεου Πατρος επι τη συναψει της ουσιας μετα της πατρικης υποστασεως.
ο Περγαμου, για να πει τον Πατριαρχη πρωτο ανευ ισου, λεγει τον Θεο Πατερα ως αιτιο της ουσιας.

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΕΞΗΣ ΛΟΓΩΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ,
Χρῇ οὖν τῷ κοινῷ τὸ ἰδιάζον προστιθέντας, οὕτω τὴν πίστιν ὁμολογεῖν, κοινὸν ἡ θεότης, ἴδιον ἡ πατρότης, συνάπτοντας λέγειν, πιστεύω εἰς Θεὸν Πατέρα.
Καὶ πάλιν ἐν τῇ του Υἱοῦ ὁμολογία τὸ παραπλήσιον ποιεῖν, τῷ κοινῷ συνάπτειν τὸ ἴδιον καὶ λέγειν, εἰς Θεὸν Υἱόν. Ὁμοίως καὶ ἐπὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸ ἀκόλουθον τῆς ἐκφωνήσεως τὴν προφορὰν σχηματίζοντας λέγειν· πιστεύω καὶ εἰς τὸ θεῖον Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὥστε δι´ ὅλου καὶ τὴν ἑνότητα σῴζεσθαι ἐν τῇ τῆς μιᾶς θεότητος ὁμολογίᾳ, καὶ τὸ τῶν προσώπων ἰδιάζον ὁμολογεῖσθαι ἐν τῷ ἀφορισμῷ τῶν περὶ ἕκαστον νοουμένων ἰδιωμάτων. PG 32, 884B

“Οἷον, κοινὴ μὲν ἡ θεότης, ἰδιώματα δέ τινα πατρότης καὶ υἱότης· ἐκ δὲ τῆς ἑκατέρου συμπλοκῆς, τοῦ τε κοινοῦ καὶ τοῦ ἰδίου, ἡ κατάληψις ἡμῖν τῆς ἀληθείας ἐγγίνεται· ὥστε, ἀγέννητον μὲν φῶς ἀκούσαντας, τὸν Πατέρα νοεῖν, γεννητὸν δὲ φῶς, τὴν τοῦ Υἱοῦ λαμβάνειν ἔννοιαν· καθὸ μὲν φῶς καὶ φῶς, οὐδεμιᾶς ἐν αὐτοῖς ἐναντιότητος ὑπαρχούσης, καθὸ δὲ γεννητὸν καὶ ἀγέννητον, ἐπιθεωρουμένης τῆς ἀντιθέσεως. Αὕτη γὰρ τῶν ἰδιωμάτων ἡ φύσις, ἐν τῇ τῆς οὐσίας ταυτότητι δεικνύναι τὴν ἑτερότητα· καὶ αὐτὰ μὲν πρὸς ἄλληλα ἀντιδιαιρούμενα πολλάκις τὰ ἰδιώματα, πρὸς τὸ ἐναντίον διίστασθαι, τήν γε μὲν ἑνότητα τῆς οὐσίας μὴ διασπᾶν·” PG 29,637BC

«ὅτι ὁ ἀγέννητος οὐ γεγέννηται, οὔτε αὐτὸς ὑφ' ἑαυτοῦ, οὔτε ὑφ' ἑτέρου” PG 29,516C

«ἀγέννητον μὲν φῶς ἀκούσαντας, τὸν Πατέρα νοεῖν» PG 29,637BC

«Ὥστε εἰ φῶς νοητόν, ἀΐδιον, ἀγέννητον τὴν τοῦ Πατρὸς οὐσίαν τις λέγοι, φῶς νοητόν, ἀΐδιον, γεννητὸν καὶ τὴν τοῦ Μονογενοῦς οὐσίαν ἐρεῖ.» PG 32, 1102AB

«Οἱ δὲ τὴν ὑπαρίθμησιν ἐν τῷ πρῶτον καὶ δεύτερον καὶ τρίτον λέγειν τιθέμενοι γνωριζέσθωσαν τὸ πολύθεον τῆς Ἑλληνικῆς πλάνης τῇ ἀχράντῳ θεολογίᾳ τῶν Χριστιανῶν ἐπεισάγοντες. Εἰς οὐδὲν γὰρ ἕτερον φέρει τῆς ὑπαριθμήσεως τὸ κακούργημα, ἢ ὥστε πρῶτον καὶ δεύτερον Θεὸν καὶ τρίτον ὁμολογεῖν.
Ἀλλ' ἡμῖν ἀρκοῦσα ἡ παρὰ τοῦ Κυρίου ἐπιτεθεῖσα ἀκολουθία, ἣν ὁ συγχέων οὐκ ἔλαττον τῆς τούτων ἀσεβείας παρανομήσει. Ὅτι μὲν οὖν οὐδέν, ὡς οὗτοι πεπλάνηνται, ἡ κατὰ τὴν φύσιν κοινωνία τῷ τρόπῳ τῆς ὑπαριθμήσεως παραλύεται, ἱκανῶς εἴρηται» ΕΠΕ 10, 406


Ο ΘΕΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΘΕΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΑΓΕΝΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΝΑΙΤΙΟΥ ΣΥΝΑΨΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΟΚΗΣ ΤΗΣ ΑΓΕΝΗΤΟΥ ΘΕΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΓΕΝΗΤΟΥ ΠΑΤΡΙΚΟΥ ΙΔΙΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ Α Ν Ι Ε Ρ Α Ρ Χ Η Τ Ο Ν.
(συνεχιζεται)

Ανώνυμος είπε...

Ο ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ –ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡΟΣ- ΛΕΓΕΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΘΕΟΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΩΣ ΤΑΧΑ ΤΟΝ ΑΙΤΙΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣ,

“As Athanasius says, the Father wills his own person.He means two things by this. The one is that God’s ‘substance’ exists because of the Father. The other is that the being of the Father exists because it is willed by the Father. The Father wills his own existence as person, so his own existence is not thrust on him.”

(Όπως λέει ο Αθανάσιος , ο Πατέρας θέλει το δικό του πρόσωπο. Αυτός εννοεί δύο πράγματα με αυτό . Το ένα είναι ότι η «ουσία» του Θεού υπάεχει λόγω του Πατέρα.
Η άλλη είναι ότι η ύπαρξη -το είναι- του Πατέρα, υπάρχει διότι είναι θέλημα του Πατέρα . Ο Πατέρας θέλει τη δική του ύπαρξη ως πρόσωπο , έτσι ύπαρξη του δεν είναι βεβιασμενή επί αυτού .)
John D. Zizioulas, Lectures in Christian Dogmatics,t&t Clark, London, 2008, σελ. 60


The co-emergence of divine nature with the Trinitarian existence initiated by the Father implies that the Father, too, “acquires,” so to speak, deity only “as” the Son and the Spirit are in existence (he is inconceivable as Father without them), that is, only “when” divine nature is “possessed” by all three. Thus, the Father is shown to be “greater” than the Son (and the Spirit) not in nature, but in the way (the how) the nature exists, that is, in the hypostasization of nature. Trinitarian ordering and causation protect rather than threaten the equality and fulness of each person’s deity.»
(Η συν - εμφάνιση της θείας φύσεως με την Τριαδική ύπαρξη την αρχομένη {αιτιουμένη-προκαλουμένη} από τον Πατέρα, σημαίνει ότι ο Πατέρας , επίσης , « αποκτά », να το πω έτσι , θεότητα μόνο "ως " ο Υιός και το Πνεύμα είναι σε ύπαρξη ( αυτός είναι αδιανόητο να υπάρχει ως Πατέρας , χωρίς αυτούς ) , δηλαδή , μόνο "όταν " η θεία φύση "κατέχεται " από τους τρείς . Έτσι , ο πατέρας φαίνεται να είναι "μείζων " από τον Υιό ( και το Πνεύμα ), όχι κατά την φύση , αλλά με τον τρόπο ( το πώς ) υπάρχει η φύσις , δηλαδή , στην υποστασιοποίηση της φύσεως . Η τριαδική ιεραρχία -τάξις και η αιτιότης, προστατεύουν αντί να απειλούν την ισότητα και την πληρότητα της θεότητας του κάθε ατόμου . »)
John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σελ 140

The ousia always denoted something common to the three persons and it was never an-hypostatic; its hypostasization was and is simultaneous with the personal dilferentiation, i.e., the coming forth of the Son and the Spirit from the Father.
(Η ουσία δηλώνει πάντα κάτι κοινό στα τρία πρόσωπα και ποτέ δεν ήταν ανυποστατική· η υποστασιοποίηση της ήταν και είναι ταυτόχρονη με την προσωπική διαφωροποίηση , δηλαδή , {ταυτόχρονη μετά} της προελεύσεως του Υιού και του Πνεύματος από τον Πατέρα.)
John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σελ 129
(συνεχιζεται)

Ανώνυμος είπε...

(συνὲχεια εκ του προηγουμένου«0

ΚΑΙ Ο ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙ –ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΩΣ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡΟΣ- ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ

There is,in fact,an ordering or ταξις in the Trinity, since the Father always comes first, the Son second, and the Spirit third in all biblical and patrisric references to the Holy Trinity.
Υπάρχει , πράγματι , μια ιεραρχ;iα ή τάξις στην Αγία Τριάδα , αφού ο πατέρας έρχεται πάντα πρώτος , ο Υιός δεύτερος και το Πνεύμα τρίτο σε όλες τις βιβλικές και πατερικες αναφορές στην Αγία Τριάδα

John D. Zizioulas, Communion and Otherness: Further Studies in Personhood and the Church, ed. Paul McPartlan (New York: T&T Clark, 2006), σελ 137-138
Ἡ θεολογική βάσις τοῦ Πρωτείου δύναται νά ἐξηγηθῇ ἀπό Τριαδολογικῆς σκοπιᾶς. Τό ἀρχέτυπόν του εἶναι ἡ ἱεραρχική σειρά καί τάξις τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου ὁ Πατήρ ὡς πρῶτος ἐκφράζει τήν ἑνότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί συνυπάρχει ἀχωρίστως καί αἰωνίως μέ τόν Υἱόν καί τό Πνεῦμα. Οὕτω, λοιπόν, ὁ Πρῶτος δέν νοεῖται ἄνευ τῆς Συνόδου, ἀλλά οὔτε ἡ Σύνοδος ἄνευ τοῦ Πρώτου. 
Λόγος εις την Κυριακήν προ της Χριστού Γεννήσεως, υπό Μ. Αρχιδιακόνου Μαξίμου 28-12- 2012, http://fanarion.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6593.html

ΕΜΕΙΣ, ΟΣΟΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΑΝΙΕΡΑΡΧΗΤΟ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΥΠΕΡΘΕΤΩΣ ΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΣΕ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΣΕΙΡΑ ΣΥΜΦΩΝΩΣ ΤΟΥ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ.

ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚ ΘΕΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΦΑΝΤΩΡΟΣ, ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ.

Οὐ μήν, ἀλλ ̓ ἐπεί παρά τῶν θεολόγων ποτέ μέν ὁ Πατήρ μέσος εἶναι λέγεται Υἱοῦ καί Πνεύματος, ποτέ δέ ὁ Υἱός μέσος τοῦ Πατρός τε και Πνεύματος, ποτέ δέ τό Πνεῦμα μέσον τοῦ Πατρός τε καί Υἱοῦ, οὐκ ἄν εἴη τό Πνεῦμα τρίτον ἀπό τοῦ Πατρός, οὐδ ̓ ἄν ἐκ τοῦ Πατρός διά τοῦ Υἱοῦ το εἶναι ἔχοι. Τοῖς γάρ ἐφεξῆς τρισί σημείοις, οὐκ ἄν εἴη ποτέ τι τῶν ἑκατέρωθεν κειμένων ἄκρων μέσον ̇ ἀλλ ̓ ἔοικεν ἡ ἐπί τῆς θεολογίας ΕΠΕ 51, 128

Oι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Η φωτογραφία μου
Για επικοινωνία : Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: aktinesblogspot@gmail.com